Spotkanie

Od nowa kieracik, tyle tylko, że teraz muszę to wypakować, a zanim wypakuje, muszę pomalować i posprzątać. Nie sama oczywiście, eMek będzie mi pomagał, ale Miśkiem też trzeba się zająć, no i tu już zaczynają się schody. Bo jak jedno zajmuje się Miśkiem to drugie coś robi, a jak Misiek śpi to robimy co się da oboje…wniosek? Jest zrobione niewiele. A ponieważ patrzeć na ten pierdzielnik nie mogę to jadę z Miśkiem odebrać pocztę ze starego adresu. Zrobiliśmy przekierowanie, ale zawsze warto sprawdzić.

Drzwi otworzyła mi mała japońska laleczka. Połowa mnie – a przecież  do największych nie należę. 

- Tak?

Zapytała pokazując małe, białe ząbki.

- Jestem poprzednim lokatorem, przepraszam za najście, chciałam jedynie sprawdzić czy może jest jakaś poczta dla nas?

Japonka zaczęła kłaniać się w pas i radośnie pokrzykiwać w swoim języku, Misiek jej wtórował, a ja stałam jak kołek. Ciekawy naród, ucieszyła się jak dziecko…

- Poczekaj!

Zakrzyknęła laleczka i w podskokach pobiegła do salonu. 

- Zostawiliście to! Dobrze, że przyszłaś, bo chcieliśmy Ci to wysłać pocztą.

Rozemocjonowana wręczyła mi…to cholerne srebrne pudełeczko.

- O jak miło!

Odpowiedziałam, w myślach przeklinając, to mój brak kreatywności w wymyśleniu kryjówki, to los na który się przecież zdałam. Schowałam pudełeczko do kieszeni. Co miałam zrobić? Przecież nie zacznę tłumaczyć obcej osobie ‘co autor miał na myśli’.

Podziękowałam i udałam się w drogę powrotną. Całe 1,5 godziny wracałam do naszego nowego mieszkania. Całe przeklęte 1,5 godziny biłam się z myślami co mam zrobić z tym przeklętym pierścionkiem. Z zamyśleń wyrwał mnie kobiecy głos:

- Przepraszam, ale czy masz na imię Zadziorek?

- Tak…

Odparłam nieco zdziwiona doznając w tej samej sekundzie olśnienia – znam Tą dziewczynę/kobietę. To Jolka! Nie widziałam jej 5 lat! Urwał nam się kontakt, kiedy zmieniłam pracę. Właściwie niewiele się zmieniła, ma dziecko, mieszka prawie obok mnie i właśnie zaczęła pracować po urlopie wychowawczym.

Przegadałyśmy ostatnie minuty mojej podróży i wymieniłyśmy numerami telefonu.

Wracam do mojego bajzlu...