Pudełeczko

Stałam w pustym pokoju, wszystko wyczyszczone i pozostawione w takim stanie, w jakim to zastaliśmy, albo nawet lepszym. Szacunek do czyichś rzeczy wyniosłam z domu, nie wyobrażam sobie zniszczyć lub zepsuć coś co nie jest moje, a jeśli nawet coś takiego by mi się przytrafiło, to nigdy bym się nie ‘wymigała’ od odpowiedzialności. 

Moje wychowanie dało o sobie znać i teraz. Pomimo wielu bojów jakie stoczyłam z właścicielami i masy problemów jakie wykluczały możliwość normalnego mieszkania w tym miejscu, zostawiłam wszystko wypucowane na błysk. Omiotłam wzrokiem mieszkanie, złapałam za klamkę i już chciałam zamykać drzwi, kiedy przypomniałam sobie, że w reku wciąż trzymam srebrne pudełeczko z pierścionkiem. Nie wiedziałam co z nim zrobić. Wpatrywałam się w wieczko, a w głowie miałam tornado myśli i wspomnień.

Otworzyłam powoli pudełko, na srebrnej satynie spoczywał pierścionek z białego złota z brylantem wielkości…hm może nie pięści ale pokaźnych rozmiarów. Uśmiechnęłam się do siebie, on nawet nie jest w moim guście i absolutnie do mnie nie pasuje. Czym się kierował mój ex? Ceną oczywiście! Musiał  być drogi i nie miało znaczenia jak będzie wyglądał na mojej szczupłej dłoni, ani czy mi się spodoba. 

- Co mam z tobą zrobić? Nie chcę cię. Powinnam cię oddać, ale skoro nie przyniosłeś mi szczęścia to może nikt inny nie powinien cię dostać? Niech zadecyduje los.

Niewiele myśląc wspięłam się na szafki kuchenne i na najwyższej położyłam pudełeczko.

Wyszłam z mieszkania lżejsza o znacznie więcej niż waga pierścionka. Wsiadłam do samochodu Agi i pojechałyśmy do mojego nowego (wynajmowanego)  mieszkania.

- Wszystko ok? 

Zapytała Aga

- Długo Cię nie było, już myślałam, że zmieniłaś zdanie i chcesz tam zostać.

- Musiałam jeszcze coś dokończyć. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że już tu nie mieszkam.

- Ja trochę mniej. Gdzie ja teraz będę piła poranną kawę przed pracą?

- Tak czułam, że tylko dla kawy mnie odwiedzasz.

- No wiesz Zadziorku, jeszcze wyjdzie, że interesowna jestem.

Wybuchłam śmiechem. Nigdy nie przypuszczałam, że niedawno poznane osoby pomogą mi bardziej niż ludzie, których znam już parę dobrych lat. Agnieszka i Beti zajmowała się Miśkiem cały dzień, dając nam tym samym czas na dopakowanie i przewiezienie wszystkiego. 

O tak późnej porze dojazd zajął nam niecałe 20 minut. Wyściskałam się z Agą i poczłapałam na górę.

Moi mężczyźni już spali. Misiek wtulony w eMka wyglądał jak jego miniaturowa kopia. Muszę iść spać, ale najpierw umyję butelki, rozpakuję nieco kuchenne pudła – żebyśmy mogli rano coś zjeść, wezmę prysznic i już :).